Niewdzięczność

Na początku lutego 1842 roku 25-letnia Charlotte Brontë i 23-letnia Emily Brontë udały się do Brukseli z nadzieją, że zdobyte tam doświadczenia umożliwią im pewnego dnia otworzenie ich własnej szkoły w Yorkshire. Siostry zatrzymały się na pensji prowadzonej przez Claire Zoë Parent przy rue Isabelle. Mąż Claire, Constantin Heger, uczył w pobliskiej Athénée Royal, ale też dodatkowo prowadził lekcje literatury francuskiej na pensji żony. Na zajęciach Heger omawiał z pensjonarkami teksty francuskich autorów i to właśnie na nich miały się wzorować wyprawki i eseje pisane przez Charlotte i Emily w ramach pracy domowej. Heger był utalentowanym nauczycielem, namawiającym swe podopieczne do pisania, ale też wymagającym co do formy - “Poet or not…. study form” zwykł upominać Charlottle.   

Constantin Heger

Odnaleziony niedawno w Musée Royal de Mariemont rękopis zatutułowany L’Ingratitude (Niewdzięczność) okazał się pierwszym z 30 opowiadań napisanych przez siostry Brontë w ramach tych lekcji i świadczy o tym, że Charlotte przybyła do Belgii z całkiem solidnymi podstawami języka francuskiego. Brian Bracken, który odkrył rękopis w związku z badaniami nad biografią Constantina Hegera, zidentyfikował czternaście błędów gramatycznych w opowiadaniu Brontë, ale większość z nich jest typowymi pomyłkami popełnianymi przez osoby anglojęzyczne piszące po francusku. 
 

 
Ingratitude wydaje się wzorować na pisarstwie La Fontaine’a i J.P. Floriana. Hagen wykładał twóczość obu pisarzy na Athénée Royal i najprawdopodobniej używał tych samych materiałów na lekcjach przy rue Isabelle. Dopiero potem pensjonarki przeszły do bardziej skomplikowanego pisarstwa Chateaubriand, Bossuet i Hugo.
 

 Charlotte Brontë

Lekcje zostały przerwane nagle w listopadzie 1842 roku, po otrzymaniu wiadomości o śmierci ciotki sióstr. Jednak już w styczniu 1843 roku, Charlottle wróciła do Brukseli i rozpoczęła pracę na tej samej pensji jako nauczycielka angielskiego. W tym czasie była już zakochana bez pamięci w Hagerze, mimo że ten był szczęśliwym mężem i ojcem trójki dzieci. Rok później, trawiona przez to beznadziejne uczucie (a także przez niechęć ze strony Claire) Charlotte na zawsze opuściła Belgię. Jeszcze do 1845 roku pisała listy do Hagera, ale korespondencja ich wkrótce się urwała. Po raz ostatni Charlotte powróciła do całej sprawy w powieści Villette, opublikowanej w 1853 roku, z tą jednak różnicą, że opisany przez nią nauczyciel odwzajemnia uczucie bohaterki, a Brontë na koniec go uśmierca.

Odnalezione po latach opowiadanie można przeczytać w oryginale i w angielskim tłumaczeniu tutaj.